Ik hang mijn wilde haren al jaren niet meer uit en op het moment ben ik alles behalve…, misschien zou je me zelfs beter onwrikbaar kunnen noemen. Ik heb door mijn schouderblessure al weken niets gedaan aan sport, maar opgeven nooit.
Met goede moed kom ik na een paar weken afwezigheid de yogales binnen. Als vanzelf trekken mijn lesgenoten hun matje opzij om me ertussen te laten. Een blijk van (h)erkenning, althans zo voel ik het graag diep van binnen. Elke persoon kiest onbewust mensen om zich heen die hem het meest inspireren. Zo ontstaat er vanzelf een soort groepsenergie die een extra dimensie aan de les geeft. Zachtjes hum ik het liedje mee dat inmiddels de ruimte vult, zo’n melodietje waar je de rest van de dag niet meer vanaf komt.
Of het toeval is of niet, de les zit vol met een duidelijke serie voor flexibiliteit. Ondanks dat ik zo stijf ben als een plank, mag dat de pret niet drukken. Onder aanvoering van onze lerares doen we een paar creatieve sessies vol kleine, grote, wonderlijke en onmogelijke bewegingsoefeningen. Althans, onmogelijk voor mij, want de rest van de groep doet vrolijk mee. De oefening waar het vandaag om draait is de Wild Thing. Een oefening die normaal gesproken zomaar mijn favoriete houding zou kunnen zijn, want je opent je bekken, heupen, schouder en borst. Een houding waarin je de passie door je lijf voelt stromen.
Het dynamische karakter van de pose werkt in ieder geval aanstekelijk genoeg, om in de lach te schieten en de inspiratie borrelt en bruist naar binnen. Voer voor een column. Dat dit minder goed is voor de concentratie van de oefening, blijkt als ik met een van pijn vertrokken gezicht van buikhouding naar rug probeer te draaien. Ik voel me net een schaap dat op haar rug terecht is gekomen en niet meer overeind komt. Ondertussen heeft het melodietje in mijn hoofd plaats gemaakt voor de legendarische woorden van Jimmie Hendrix (die toch echt de meest vlammende versie zong), ‘Wild thing you make my heart sing‘. Ik laat me langzaam op mijn kont zakken en verlaat zachtjes de les. Dat zingen zit er vandaag niet meer in.
Ja, yoga is ook keuzes maken. Inzoomen op dat wat echt bij je past en dat nog wel een uitdaging is, maar toch ook realistisch. Altijd een lastig moment in het proces. Want ik hou van vinyasa yoga, de downward dog (die in iedere les meerdere keren terugkomt) en de uitdagen om me over te geven aan de verschillende poses. Het vereist discipline om het goed te doen en een gevoel van overgave om de houding te handhaven. Het is juist het in evenwicht brengen en het mengen van de twee tegengestelde krachten die harmonie creëren. Dat is de reden waarom ik teleurgesteld ben in mijn lichaam, die het niet langer toestaat om de pose te omarmen.
Mijn zelf opgelegde grenzen en beperkingen roepen op tot anarchie. Blijkbaar zijn er toch nog wat wilde haren die niet gladgestreken willen worden. Maar mijn lichaam doet niet langer mee aan wat ik opdraag. De rust van mijn schouder is net als de rest van de oefeningen, gewoon een les om mij het belang van evenwicht en de wijziging van de geest bij te brengen. Maar wel een moeilijke! Meegaan met de flow is de beste remedie, de rest komt later.
Linda de Jong
Columniste www.happymoms.nl