Om gelukkig te worden, heb je een beetje geluk nodig, zei Aristoteles ooit. Bij geluk zijn vele factoren betrokken, maar een belangrijke factor daarvan schijnt in de genen te zitten, heb ik me laten vertellen.
Oeps, dat is niet zo mooi, want de genen van mijn ouders voorspellen niet veel goeds. Toch heeft de Griekse wijsgeer me 2500 jaar later flink aan het denken gezet. Sommige gewoontes zijn namelijk zo ingeslepen dat je niet eens op het idee komt dat het anders kan. Daarom besluit ik, na weer een nacht wakker liggen dat het zo niet langer gaat en mijn grenzen te verleggen. Een beetje geluk is haalbaar, maar van systematisch niet slapen word je wel degelijk ongelukkig. Voor het eerst in jaren besluit ik een heel wijze raad op te volgen en op yogales te gaan. Eerst maar eens naar mijn lichaam luisteren. Misschien dat het helpt om te leren ontspannen, of misschien nog wel belangrijker, om los te laten.
De eerste dag van mijn yogales kom ik al rennend de sportschool binnen. Niet echt zen om mee te beginnen, maar al doende leert men, toch? Eenmaal op mijn yogamat kijk ik voorzichtig om me heen. Yoga is booming, maar daar is hier nog niet zo veel van te merken. Het is nog rustig en niemand let op elkaar en er hangt een goede sfeer.
De les van vandaag begint met meditatie. Ik ben nog geen tien minuten bezig en grote tranen wellen op. Niet omdat we ons helemaal in het zweet werken, maar om het stukje tekst dat we ondertussen meekrijgen van de lerares. Mijn weerstand breekt en ik voel de spreekwoordelijke oever overlopen van emotie. Hmm, dat begint lekker! Ik worstel er een beetje mee, want hoe verhoudt dit idee zich tot mijn eerdere gedachten: ‘Luister naar je lichaam, ga niet over grenzen.’
Terwijl de oefeningen doorgaan moedigt de lerares ons juist aan: ‘’Geef niet op, wil je vandaag de uitdaging opzoeken en je grenzen verleggen, of juist een beetje lief zijn voor je lichaam?”
De ironie achter de zinnen ontgaat me niet.
Even later in de kindhouding schiet ik opnieuw vol. Met mijn voorhoofd op de mat probeer ik mijn tranen terug te dringen. Juist in deze houding dringt het volle besef van het kind-zijn tot me door en hoe ik het gemist heb in mijn leven. Behalve het besef van het missen, voel ik me ook getroost door de houding, alsof het iets essentieels terug geeft wat ik al jaren kwijt ben. De stem van de yogi komt langzaam weer binnen, een beetje lief zijn dan maar, denk ik. In ieder geval voor vandaag.
Bij de eindmeditatie sluit ik mijn ogen en volg mijn ademhaling die voor het eerst in lange tijd vanuit mijn buik komt. Naar mijn idee zit gevoel van geluk voornamelijk in hoe we naar ons leven en omstandigheden kijken. We kennen allemaal wel voorbeelden van gebeurtenissen die zich in ons eigen leven steeds lijken te herhalen en van emoties die binnen een familie van de een op de ander worden overgedragen.
Maar geluk is iets heel persoonlijks, is het voor de één datgene wat je voelt op die hele speciale momenten in je leven, voor de ander is geluk misschien juist een toestand waarin je niet langer in beslag wordt genomen door je verlangens, maar tevreden bent met wie je bent en wat je hebt. Misschien is het slecht een kwestie van die stille plek in jezelf te vinden, die onafhankelijk is van alle strubbelingen in je geest en daar omheen. Een oefening die doorwerkt in het echte leven.
Linda de Jong
Columniste www.happymoms.nl